Daar waar het pad niet recht loopt heeft het de mooiste vormen….

Vorige week ben ik 3 dagen op pad gegaan, alleen. Met me-myself- and I. Mezelf weer even me-time gunnen. Gewoon, omdat ik het waard ben 🙂

De bedoeling was om de Walk of Wisdom te gaan lopen, maar helaas wilde mijn voet nog niet meewerken. Daarom een alternatief gezocht: met de fiets naar een B&B in Mook.

Ik vertrok op een warme dag, er was twijfel bij me: fietsen met meer dan 30 graden, naar een B&B zonder airco….moet ik dat wel willen? Ik uitte mijn bedenkingen en kreeg van mijn partner te horen: je zou toch ook met de auto kunnen gaan? Ja, dat zou kunnen maar dan was de hele charme ervan af. Ik had al besloten dat ik pas na de middag zou gaan zodat ik eerst nog een dagdeel in ons koele huis kon blijven. Ik appte hierover met een goede vriendin en die appte: De reis is het doel!! Je kunt er je tijd over doen, je hoeft niet in één ruk naar je eindbestemming. Neem het er gewoon van, stap op tijd af bij een mooi schaduwplekje of aan het water. Dat gaf de doorslag, ik ging gewoon en zou wel zien.

Mijn twee fietstassen gepakt, veel hoefde ik niet mee. De oplader van de fiets en mijn wandelschoenen namen de meeste ruimte in beslag. In de andere tas een rugzak met korte broek, shirt, toilettasje en jurkje. Twee flessen water, zonnebrand, een Happinez een schrijfschriftje met pen, een appel en een zakje nootjes. Pet op, zonnebril op en gaan.

Meteen toen ik op de fiets stapte kreeg ik het gevoel van vrijheid. Ik hoefde even met niemand rekening te houden, alleen met mezelf. Luisteren en voelen naar wat IK wilde. Ik kon gaan waar ik wilde, stoppen waar ik wilde, er was niemand waar ik voor hoefde te zorgen en er was niemand die op een bepaald tijdstip op me rekende. Want het maakte niet uit hoe laat ik bij de B&B aan zou komen. Wat een heerlijk vrij gevoel.

Ik had een route gemaakt, knooppunten, westkant van de Maas. Bij Vierlingsbeek bleek dat dat ook een oude Romeinse weg was (Via Valentiniana). Super leuk! Ik hou van de Romeinse tijd. Dus regelmatig even stoppen, foto’s maken, uitrusten, genieten. Als ik een dijkje op wilde dan deed ik dit. Ik kwam langs een vlinderkapel, gemaakt door een Moslim, Christen en Protestant:” Van warmte en licht ontwaakt ieder”. Zo mooi en bijzonder. Even mijn ogen gesloten. Licht en warmte kan ik alleen maar geven als ik het zelf heb….

In Oeffelt ging ik een Maasterras op voor een koele icetea green. Prachtig plekje. Toen ik daar een tijdje zat heb ik me een heerlijke salade besteld. Echt genieten!!! Heerlijk ook om dit te delen met anderen. Delen geeft me zoveel vreugde, als een ander er ook blij van wordt, en eigenlijk geef ik daarmee weer aan een ander. Mooi toch?

Offline

Ik had met mezelf afgesproken dat ik ook een dag offline zou gaan. Niet delen. Zélf laten landen, langer laten landen, de dingen echt in me opnemen. Met me-zelf zijn. Dit heb ik op dag 2 gedaan. Na een heerlijk ontbijt in een tuinhuisje, met een vers eitje, en fijne muziek van mijn Spotify-lijst (Let it go). Ik merk dat ik in fijn gezelschap ben, met mezelf 😉 Gewoon: ZIJN

Ik ging wandelen, op de Mookerheide. Offline, best een ding. Normaal grijp ik snel naar de telefoon, ik ben echt zooo van het delen, op werk, thuis wie ook maar wil. Nu alleen met me zelf delen. Ook een mooie reis: mijn binnenwereld.

De reis is het doel….

Voor de Mookerheide sprak ik nog met een WOW-pelgrim, spontaan. Daarna ben ik de Bisseltroute van 6,5 km gaan lopen. Hier heb ik ruim 4 uur over gedaan. De reis is het doel. Dat inzicht werkt, het vertraagt. Meteen al. Zoo fijn!

Het was wederom een warme dag. Ik kwam een kudde schapen met herders tegen, het Jachtslot, mooie bloemen, heerlijke geuren, prachtige bomen, én een natuurbegraafplaats. Met ceremonieplek, met kansel en bankjes. Ik ben op de kansel gaan staan en heb alle mensen die een plek in mijn leven hebben, een plek gegeven. Ik heb iedereen neergezet, en ben mijn afscheidswoorden gaan spreken, over mezelf. Met tranen en een lach. Het is een lange speech geworden haha. Heel bijzonder om te doen. Het heeft veel met me gedaan. Het heeft me gesterkt in wie ik ben. En, promised, ik ben het leven nog lang niet moe, sterker nog: ik lééééf. Wil ontdekken, me verwonderen, verbinden, voelen, dansen, ervaren en genieten, ik wil nog zoveel. 

Het is echt zooo ontzettend fijn om te vertragen, om uuuuren te doen over een paar kilometer. Om vanuit rust en verwondering in de natuur te zijn. Ik zie dan zoveel meer. Ik voel zoveel meer. Ik ruik zoveel meer. Ik hoor zoveel meer. Heel bijzonder. Een dag en een avond offline, het is me heel goed bevallen.

Spreuk van de dag: Wij verblijven zo graag in de vrije natuur omdat deze geen mening over ons heeft.

Na een wederom warme nacht was de dag aangebroken van mijn terugreis. Tijdens het ontbijt de route uitgezocht, 65km via Reichswald en Maasduinen. De spreuk van de dag neem ik met me mee: wij verblijven zo graag in de vrije natuur omdat deze geen mening over ons heeft. Wauw, een hele mooie. Wat kan ik genieten van alleen zijn. Voelen, ervaren, verwonderen….het stroomt dan. Ik liet tranen de vrije loop, ik lachte hardop om mezelf, ik floot en zong. Wat een prachtig bos is het Reichswald, vol met varens zoveel en zo groot, de rust, de oude bomen. En vooral daar waar het pad niet recht loopt heeft het de mooiste vormen….. Ik voelde me vrij, blij, verwonderd, energiek. Heb me geen seconde alleen gevoeld, ik was in prettig gezelschap 😉

Een prachtige tocht, ook door de Maasduinen, regelmatig een mooi plekje om even af te stappen. Nog even bij een nichtje aangegaan, een spontaan bezoekje. Fijn zitten kletsen. Gewoon, tijd nemen, aandacht, rust. Het waren heerlijke dagen, heb me echt weer op kunnen laden, veel mogen ontdekken en ervaren. Wat een rijkdom. Zoo mooi om de kleine dingen te kunnen zien, het maakt me blij. De heerlijke geuren te ruiken van vlierbloesem, dennennaalden, jasmijn, lindebloesem.  Ik schreef een vriendin: de laatste 12 km, nog even genieten….en ze schreef me terug: het genieten hoeft niet te stoppen na je laatste 12 km op de fiets….;-)

Ik kan er weer tegen!! Wat een cadeau voor mezelf. Ik heb mezelf beter leren kennen én ik ben blij met wie ik ben!!!

Vertrouwen en geduld

Vanochtend heb ik mijn laatste trainingsrondje van dit jaar gedaan. Hardlopen is net als mijn leven: ik wil vooruit, en soms heb ik wind mee en de andere keer wind tegen. Ik heb hindernissen te overwinnen, zo heb ik begin dit jaar een zenuwbeknelling gekregen na de Venloop, en heeft het een hele tijd (en de nodige chiropractie- en fysio- behandelingen) gekost voordat ik daarvan herstelde. Hardlopen ging hierdoor een tijdje niet, maar desondanks kon ik wél de Nijmeegse vierdaagse lopen met mijn zussen. En ook zo’n vierdaagse gaat met veel geweldige ups en de nodige lastige downs, met aan het einde dan toch het gevoel van overwinning.

Na de zomer het hardlopen weer opgepakt, opbouwend, dus rustig aan. Maar wat voelt het heerlijk als je weer vooruit gaat. Fijne trainingen met mijn loopmaatjes, ook afgelopen jaar leren kennen en wat fijn is het om wekelijks samen rondjes te rennen, het schept een band. Helaas tijdens een verkoudheid een loopblessure opgelopen, aan de kuit…. Ik wilde daarna thuis een rondje rennen, liep het eerste stuk en begon met hardlopen, en meteen schoot het in mijn kuit….strompelend naar huis. Ik baalde enorm!!

Tja, daar zit je dan weer, zelfs lopen was pijnlijk. Ook op mijn tenen staan lukte niet. Verplichte rust dus. Na een paar dagen ging het lopen wel weer. Ik ging de oefeningen doen die ik eerder van de fysio heb gekregen. En langzaam, heel langzaam kon ik weer gaan opbouwen. Na 2 weken rust kon ik starten met het trainingsprogramma: 9 min wandelen en 1 min hardlopen. Poeh, wat is dat toch lastig als je sneller en meer wilt als dat je mag. Uit eerdere ervaringen wist ik dat ik snel te veel wilde, dus nu toch maar rustig aan.

Inmiddels zit ik op 7,5 min wandelen en 2,5 min hardlopen…..ik ga vooruit…. Yes! Ik ga ervan uit dat ik in maart weer de 10 km met de Venloop ga doen.

Vorige week sprak ik een moeder(ook hardloopster) en kwamen we tot de conclusie dat herstel van een eetstoornis ook op deze manier verloopt. Eigenlijk elk herstel….

Het vergt veel geduld en doorzettingsvermogen, af en toe een terugval, begrip van de omgeving, onbegrip vanuit jezelf (en soms andersom), kleine stapjes vooruit, en soms weer een grote stap achteruit. En in plaats van je erbij neer te leggen als je geblesseerd raakt (een terugval hebt) kun je vanuit dat punt weer stappen vooruit maken. Je hebt wel heeel veel geduld nodig 😉 Het mooie is dat je steeds meer vertrouwen krijgt, en misschien is het wel dat je steeds meer vanuit vertrouwen de wereld in stapt. Vertrouwen is niet iets waar je naar toe gaat, het is iets waar je vandaan komt….

Vanuit vertrouwen kun je opbouwen.

Ik wens je veel vertrouwen en geduld, dat je in het nieuwe jaar vanuit vertrouwen het leven mag leven.

Een fijne jaarwisseling!

Love & Power

Mariska XX

Nature Quest

Daar ging ik dan, op een zaterdagochtend in Mei. Veel hoefde ik niet mee te nemen; een matje, een fles water en zonnebrand. Ik ging meedoen aan de Nature Quest; een hele dag zitten in het bos.

Geen telefoon, geen boek, geen pen en geen papier, alleen…..mezelf.

De onderliggende vraag: wie ben ik als er niets meer is?

 

Hoewel ik graag alleen ben en ook graag in de natuur, vond ik deze opdracht toch ook wel spannend. Heel benieuwd naar wat het me zou brengen.

Samen met 3 buddy’s, ook deelnemer aan het jaarprogramma van waaruit we deze opdracht kregen, toog ik ’s morgens om 7.30 uur het bos in. We zochten ieder een plekje, uit het zicht van elkaar en van eventuele wandelaars. Het beloofde een warme zonnige dag te worden, dus een schaduwplekje was zeer welkom. Na even zoeken, drentelen, nog iets verder lopen, vond ik een fijn plekje. Onder een boom, struiken en bomen volop aanwezig, iets hoger gelegen zodat ik in de verte het wandelpad kon zien.

Ik spreidde mijn dekentje uit en ging zitten. Tja, daar zat ik dan. Vreemd….onrustig….vol verwachting…beetje lacherig (in mezelf dan). Uhm….wat nu. Mezelf even installeren, lekker in het zonnetje, rugzak links van me, schoenen uit en bij de rugzak. Paar dennenappeltjes onder mijn dekentje vandaan halen, zit net iets beter.

Al snel nadat ik me had geïnstalleerd kwam er verderop een wandelaar langs, met een loslopende hond. De wandelaar kon mij niet zien, maar de hond ging wat verder het bos in, en kwam mijn kant op. Hij (of zij) zag me en bleef staan, zal nog wel nooit een mens hebben gezien op die plek. Hij liep weer weg. Maar kwam even verderop toch weer nieuwsgierig mijn kant op, ging voor me staan. Ik schrok er een beetje van: wat moest ik doen? Ik ging staan en de hond kwispelde. Ik zei vriendelijk iets tegen de hond en stak mijn hand uit. Daar schrok de hond van en hij rende hard weg. Zucht….ik was opgelucht. Zou dit een favoriete route voor honden zijn? Geen idee, ik hoopte van niet. Ik ging weer zitten op mijn dekentje, rustig worden.

Daar zat ik dan. Gedachten volop aanwezig. Veel onrust. Nog bijna 9 uur zou ik hier zitten. Niets doen. Ppffff.

Tevoren had ik het hier ook over met een spirituele man uit Israël, die ik heb leren kennen toen we bij een eerder weekend van het jaarprogramma in een landgoed logeerden. Hij kwam toen bij ons zitten ’s avonds bij het kampvuurtje. Een wijze man. Ik bleef contact met hem houden via messenger. Ik gaf hem aan dat ik een beetje opzag tegen deze opdracht Nature Quest, dat ik benieuwd was wat ik zou ervaren. Zijn antwoord: I wish you to connect to your core.  Ik bedankte hem en zei dat het wel een mooie gelegenheid zou zijn om ademhalingsoefeningen te gaan doen. Zijn antwoord daarop was: Don’t do anything, just be.

Dat laatste zinnetje heb ik vaak herhaald tijdens die 9 uur zitten/liggen/staan op mijn dekentje. En ik kan je zeggen: ik vond het héérlijk!!! Niets moeten…..gewoon ZIJN.  Voor mij vlogen de uren voorbij, sterker nog: ik had geen benul meer van tijd. Kon genieten liggend in de zon, verlegde mijn dekentje toen het te heet werd, dronk af en toe een slok water en liep een paar keer weg voor een plas. Hoefde verder niets………Gedachten kwamen en gingen…..ik hoefde er helemaal niets mee te doen.

Maar goed dat ik mijn telefoon niet bij me had, want ik merkte wel hoe snel ik de neiging had om even iets op te zoeken, of te noteren. En nu kon dat niet, en hoefde dat ook niet. Hoe fijn!

De onrust verdween, en wat overbleef was…………..RUST, VREDE, RUIMTE, ONTSPANNING, LIEFDE

Om 5 uur had ik met mijn buddy’s afgesproken weer samen te komen.  Ik had de hele dag niet gekeken op het horloge, op twee keer na: het moest een aantal uren zijn dat ik er zat, misschien was het al elf uur….ik was benieuwd en keek: bijna half twee…..zow da’s al later dan ik dacht, en ook: heerlijk heb ik nog een aantal uren te gaan. En later op de middag bedacht ik me dat het alarm het misschien wel niet deed… en keek ik. Toen was het al kwart over vier.

Wat was het een heerlijke dag. Vervelen was er niet bij voor mij. Ik heb genoten en ervaren. En besloten dat het niet bij deze ene keer zal blijven.

Don’t do anything, Just BE! Iets wat ik nu vaker toepas. En het werkt.

XX Mariska

Hardlopen leert ons voorwaarts te bewegen, vooral tijdens de meest moeilijke momenten…

In september ben ik begonnen met hardlopen, bij een hardloopvereniging: de Peelrunners. Ik heb het altijd heerlijk gevonden om te rennen, maar was erg blessuregevoelig, hierdoor kwam ik nooit verder en stopte ik telkens. Ik wilde meer in beweging komen, fysieke doelen stellen, mijn reptiel trainen, tijd en aandacht aan mezelf besteden, transformeren. Dat deed me in september besluiten om lid te worden van een club.

 

De eerste stap

Hoewel ik de eerste stap spannend vond, (ik kende er nog niemand, en had al enkel jaren niet meer hardgelopen, vroeg me af of ik wel een goede conditie had enz enz) ging ik vol goede moed naar de eerste training. Ik was daar niet de enige, we begonnen met zo’n 30 startende hardlopers. De training viel me mee. Heerlijk!

Het opbouwschema bestond uit 3x per week een training. Rustig aan opbouwen. Het beviel me echt heel goed en ik vond het heerlijk om te kunnen rennen. Al in week 2 ging het mis, ik kreeg last van mijn knie, een oude blessure. En dat terwijl we nog maar 4x 2 minuten aan het rennen waren. Ik baalde me kapot. De trainers gaven aan dat ik kleine passen moest maken, rustig aan doen. Ik kon niet anders dus ja daar hield ik me wel aan.

Vertrouwen krijg je door het doen

De training daarna was ik heel huiverig maar het ging gelukkig goed. Ik kreeg weer een beetje vertrouwen.  Met plezier rende ik mijn rondjes. Een week later helaas weer last van mijn knie. Balen!! Ik moest rustiger aan doen, en dat terwijl ik al heel rustig aan deed voor mijn gevoel. Ik ging terug naar 2x per week trainen. Ondertussen had ik ook wat leuke contacten gelegd binnen de club. Dus de training werd voortgezet. Heerlijk mijn hoofd leegrennen!! Ik kreeg meer vertrouwen naarmate ik verder kwam in het trainingsschema. Ik keek echt uit naar de hardlooptrainingen. Mijn knieklachten speelden soms op maar verdwenen ook als ik dan even ging wandelen. En het wisselde per training.

Fysiotherapie

Tijdens de trainingen kwam mijn hardloopmaatje met het idee om in te schrijven voor een wedstrijd, de kasteelloop, 5 km. Aangezien mijn doel niet was om wedstrijden te gaan doen, reageerde ik niet meteen enhousiast. Maar ja: het zaadje was gepland en een doel stellen is wel mijn ding, dus: ik schreef me in voor de wedstrijd………

Helaas kreeg ik vaker knieklachten. Ik besloot om de fysiotherapeut die aangesloten is bij de club, te bezoeken. Even laten kijken wat er aan de hand was. Hij kon niets vinden, geen slijtage of rare dingen. Ik was al bang dat hij zou zeggen dat ik moest stoppen, dat rennen niet voor mij was weggelegd. Maar nee hoor; het tegendeel: “bij de wedstrijd kan je gewoon doorrennen, je maakt er niets mee kapot”.

Wedstrijd

De training voor de wedstrijd rende ik met 2 hardloopmaatjes een rondje, maar na 20 min had ik weer flink last en lukte rennen me niet meer. Ik liep de rest van de training, nou dat beloofde wat voor de wedstrijd 3 dagen later. Ik mocht blij zijn als ik de 5 km kon uitrennen……

De dag van de wedstrijd brak aan, mijn eerste hardloopwedstrijd. Ik voelde me wel wat gespannen. Als ik de 5 km maar kon uitrennen. Ik bleek niet de enige te zijn die zich wat gespannen voelde. Er hadden zich een heel aantal beginners ingeschreven, allemaal met enige schroom.

We gingen gezamenlijk warm lopen, en al tijdens het warm lopen voelde ik mijn knie. Of waren het de zenuwen? Mijn hardloopmaatje en ik spraken af dat we wel samen zouden rennen maar ieder voor zich. Ik wilde niet dat zij moest stoppen met rennen als ik last van mijn knie zou krijgen.

Nog 5 minuten….we waren er klaar voor. Daar klonk de toeter, we gingen van start. Wat een mensen langs de kant. Ik vroeg me af onder welke steen ik al die jaren had gelegen………ik wist van het hele bestaan van de kasteelloop niet af. En het bleek een groot evenement te zijn. Veel deelnemers en veel toeschouwers.

Het ging best aardig, die eerste kilometers, maar al snel voelde ik mijn knie opspelen. “gewoon doorrennen” klonk in mijn hoofd. Waar je de aandacht op legt groeit, zeg ik altijd. Maar hoe ga je de aandacht dan niet schenken aan pijn?  Ik ging in mijn hoofd mijn gedachten en gevoelens benoemen: ik voel pijn in mijn linkerknie, ik heb de gedachte die zegt dat ik beter kan stoppen, ik heb de gedachte die zegt dat het geen kwaad kan, ik heb de gedachte die zegt dat ik pijn heb, ik heb de gedachte die zegt dat ik op moet letten…. Telkens was het “oké…en door!!!” En dat was wat ik deed……

Mijn doel was om de finish te halen, binnen 35 minuten. En ik was me er heel erg van bewust dat élke stap me dichter naar mijn doel bracht. Het lukte me om de stem van de fysio tegenover de stem van mijn reptiel te zetten, als er al iemand vertrouwen had in een goede afloop waarom zou ik daar dan aan gaan twijfelen? DOEN!!!

Het is gelukt om de hele 5 km te rennen, en in 33 minuten. Ik was voldaan en trots op mezelf. De dag erna kon ik niet lopen, had last van mijn knie. Dit had de fysio ook gezegd. Gek genoeg groeide hierdoor mijn vertrouwen in plaats van dat het afnam. En hoewel ik nog steeds soms last heb van mijn knie tijdens het hardlopen, is er ook het vertrouwen dat ik kan rennen en heb ik me ingeschreven voor een hardloopwedstrijd van 10 km in april…..stapje voor stapje.

Vertrouwen krijg je door te doen! Waarbij groeit jouw vertrouwen?

XX Mariska

Opoffering is niet hetzelfde als liefde en steun.

Praat jij met anderen over de eetstoornis van je kind?

Het is deze week precies 4 jaar geleden dat wij erachter kwamen dat onze dochter een eetstoornis heeft, op mijn moeders verjaardag. Al een tijdje was onze dochter aan het rommelen en flink aan het sporten, en op de avond voor haar oma’s verjaardag trakteerde ze me nog op een chocofondue, gewoon thuis. Lekker samen smikkelen. Het avondeten daarvoor had ze echter (weer) weinig gegeten, de hele dag al. Zodat ze die avond “gewoon” mee kon doen met mij. Ik vond het allemaal vreemd en vroeg haar een dag later “op de man af” wat er was en waarom ze zo weinig at. Ze gaf aan dat ze wilde afvallen en dat het allemaal te succesvol was, dat ze niet meer kon stoppen en dat het ‘in haar hoofd zat”. Ze gaf aan hulp nodig te hebben. Ik schrok me kapot, maar ergens vond ik het ook fijn dat ik nu wist wat er aan de hand was….

Het was mijn moeders verjaardag en wij gingen gewoon, alsof er niets aan de hand was, daar naar toe. Ik nam een stuk vlaai, zij nam alleen thee en zat me de hele avond in de gaten te houden. Want we hadden afgesproken dat niemand hiervan zou weten, dat ik zou zorgen dat er hulp kwam voor haar. Ik heb die avond ook tegen niemand iets verteld, mijn houding was die van gezellige, vriendelijke en positieve dochter van een jarige moeder.

Maar ik zat er wél mee, vond het verschrikkelijk en heel erg lastig. Ik wist dat het goed mis was met onze dochter. Met mijn man kon ik hier wel over praten, verder met niemand.

Dit heb ik 2 dagen volgehouden. Toen ben ik mijn moeder gaan bellen, mijn zus en mijn schoonzusje. Ik wilde niet met een groot geheim rondlopen.  Ik heb tegen mijn dochter gezegd dat ik er open over wilde zijn, omdat ik steun van anderen nodig had én de relatie met de mensen dicht bij me te waardevol vond. Onze dochter vond het op zijn zachts gezegd: “niet fijn dat ik er met anderen over sprak” Ze gaf aan dat ze niet wilde dat ik er met anderen over sprak, dat ik haar vertrouwen schaadde. Ik vond dat vervelend om te horen, en heb haar duidelijk gemaakt dat ik ook behoeftes heb, en dat ik steun van anderen nodig heb. En die kan ik niet krijgen als ik niet laat weten hoe ik me voel en hoe het met mij is, wat er in mijn leven speelt. Ik wilde openheid, naar de mensen die dicht bij me staan.

Ik nam hierin mijn verantwoordelijkheid. Het ging over mij. Mijn dochter moest hier even aan wennen, maar zag wel in dat ik niet mee ging doen met haar geheim. Natuurlijk respecteerde ik haar gevoelens! Ik praatte met haar over wat dit met haar deed, en ik gaf aan wat het met mij deed. We hebben gekozen voor openheid.

Tot op de dag van vandaag heb ik geen moment spijt gehad van mijn openheid. Ik kon steun en liefde ontvangen van de mensen om ons heen, ik kreeg hulp en kon mijn verhaal delen met anderen.

Openheid

Ik heb wel ontdekt dat niet iedereen zo open is. Er zijn veel ouders (betrokkenen) die meegaan met de wens van hun zieke kind en niet open zijn over de situatie. Zogenaamd uit respect voor hun naaste. Mijn vraag is dan: in hoeverre respecteer je je eigen behoeftes en gevoelens? Hoe ver wil je jezelf wegcijferen? (welk voorbeeld geef je dan? ) Opoffering is niet hetzelfde als liefde en steun.

Vraag jezelf af wat je zou doen als je kind een ernstige ziekte als kanker zou krijgen, zou je dan ook niets tegen de dierbare mensen om je heen vertellen? Zou je dan niet je verhaal willen delen? Vaak vinden we dat wél heel gewoon: om dan openheid te geven, en steun van anderen te kunnen ontvangen.

Waarom dan zo moeilijk doen over een eetstoornis? Ook een ernstige ziekte, waar je kind niet om heeft gevraagd.

Zet jezelf op de eerste plaats! Zorg dat je zelf niet met verschrikkelijke geheimen ten opzichte van je eigen ouders, zussen, vrienden hoeft rond te lopen. Zorg dat je je gesteund voelt!! Praat erover.

Pas geleden hoorde ik van een systeemtherapeut dat een kind met een eetstoornis vooral last heeft van schaamte- en schuldgevoel. Uit respect voor dit gevoel, en uit angst het vertrouwen van je kind te verliezen, delen ouders niets met hun naasten. Hiermee voeden ze het schaamtegevoel alleen maar. ‘Het is ook iets om je voor te schamen’ lijk je daarmee te zeggen. Ben eens eerlijk…… is het misschien je eigen schaamtegevoel…..?

 

Zorgen voor jezelf ≠ egoïsme

Met een commitment om voor jezelf te zorgen, ondersteun je je je eigen welzijn, zodat je een grotere bijdrage aan anderen kunt leveren. Mijn dochter’s ziekte heeft mij geleerd om ook goed voor mezelf te zorgen. Daar hoorde voor mij bij: openheid.

Iets wat vooral in het begin onmogelijk lijkt, omdat je juist alles opzij wilt zetten om er voor je dochter te zijn. Echter: Pas toen ik goed voor mezelf kon zorgen, kon ik er beter voor haar zijn.

Als je in staat bent als ouder om een waardevol voorbeeld te zijn, dan kunnen onze prachtige, gevoelige kinderen daarvan leren. Wij zijn hun voorbeeld, van wie anders moeten ze het leren, toch?

 

XX Mariska

Ouder zijn van een kind met eetstoornis is TOPSPORT bedrijven!

Sinds ik moeder geworden ben, heb ik een batterij aan nieuwe vaardigheden en talenten ontwikkeld. Ik kan tegenwoordig feilloos van woonkamer tot zolder rennen zonder op schoenen, tassen of  jassen te trappen. Ik kan in vijf minuten douchen, aankleden én opmaken als het moet. En als taxichauffeur heb ik al helemáál mijn sporen verdiend. Als ouder groei je als vanzelf in dit soort praktische dingen. Maar de inhoudelijke kanten van het ouderschap ontwikkelen zich meestal niet vanzelf, is mijn ervaring. En het wordt nóg meer een uitdaging als je een kind met een eetstoornis hebt.

 

Het hebben van een kind met een eetstoornis is te vergelijken met het bedrijven van TOPSPORT. Het doet een appél op kwaliteiten als doorzettingsvermogen, doelen stellen, focussen, discipline, consequent zijn, gezond leven, verbeterpunten vaststellen en aanpakken, telkens weer jezelf uitdagen, successen behalen, verliezen incasseren, vallen en opstaan elke dag weer.

Er écht voor je kind zijn en het de juiste ondersteuning, bemoediging, correctie en liefde geven die het nodig heeft; dat valt helemaal niet mee. Je moet heel erg je best doen om bij te blijven met alle ontwikkelingen en je kind de juiste ondersteuning te bieden op het juiste moment. En hoe ga je om met stiekem gedrag, ruzies, stiltes, grenzen, depressie of teleurstelling? Hoe geduldig en liefdevol blijf je als je je kind hoort liegen, en ziet dat ze slecht voor zichzelf zorgt, of als je maar vijf uur hebt geslapen die nacht?

Het vraagt dat je lichamelijk, emotioneel, sociaal en boven alles mentaal in topconditie bent. Het nemen van voldoende rust, het goed zorgen voor je lichaam en het investeren in goede vriendschappen zijn zaken die misschien niet als eerste bovenkomen als je bedenkt wat je kunt doen voor je kind of de kinderen in je omgeving. Maar kinderen verdienen het dat hun ouders, verzorgers, docenten of therapeuten TOPFIT zijn om er echt voor ze te zijn!

Topsporters hebben steun nodig.

Zonder coach verliest een topsporter het overzicht, focus en structuur. Hij heeft de drive om de top te halen en alles te doen en te laten voor het succes. Vaak heeft dit echter een averechts effect op de prestatie. Hierdoor is het lastig de motivatie en discipline vast te houden en met de trainingen door te gaan.

De trainer zorgt voor een zorgvuldige en verantwoorde opbouw op de weg naar de top, terwijl de coach kijkt of de sporter de zich aan de afspraken houdt en de nieuw aangeleerde vaardigheden ook gebruikt. Met deze ondersteuning vergroot je de kans dat je de wedstrijd kunt winnen aanmerkelijk

Want als je in je gedrevenheid zesentwintig ballen tegelijk in de lucht probeert te houden, heb je te weinig focus en haal je je doelen niet. Je coach houdt je bij de les en laat je stilstaan bij vragen zoals: ‘waar houd je je allemaal mee bezig en is dat wel effectief?’ en ‘welk gedrag pas je toe en is dat wel de juiste manier?’. Door de inzet van een (ervaringsdeskundige) coach, kun je net als een topsporter, je doelen halen.

Nogmaals: Jouw kind met eetstoornis verdient een topfitte ouder die er echt voor hem/haar kan zijn!

X MARISKA

6 belangrijke lessen die de diagnose anorexia van mijn dochter, mij leerde

Horen dat onze dochter leed aan Anorexia was echt een klap, en haalde de bodem onder onze voeten vandaan. Er kwam weliswaar een labeltje op het gedrag wat we zagen en ons –er-is-iets-niet-pluis- gevoel, het verklaarde voor ons een heleboel. Het riep ook heel veel vragen en onzekerheden op.

Vol vertrouwen gingen we de strijd aan, niet wetend wat ons allemaal te wachten stond. Nu: bijna 4 jaar verder kan ik achterom kijken en aangeven wat voor mij de belangrijkste lessen zijn.

1.Een eetstoornis gaat niet over eten en niet eten

Wat we zien is wel het niet eten, het overmatig bewegen, overgeven.

Maar eigenlijk heeft het niets te maken met eten, dun of dik zijn. Het heeft allemaal te maken met de manier waarop je omgaat met jezelf, anderen en de wereld om je heen. Het heeft te maken met een negatief zelfbeeld en lichaamsbeeld. Met angst om te leven, zichtbaar te zijn, verantwoording te nemen. Met te weinig zelfvertrouwen, te weinig eigenwaarde. Met niet zeggen wat je denkt, en niet doen wat je wilt. Of misschien niet eens weten wat je vindt en wat je voelt. Het heeft allemaal te maken met gevoelens van onzekerheid, angst, schaamte, schuld en eenzaamheid. Je stelt hoge eisen aan jezelf en anderen en hebt behoefte aan houvast en controle. Het is voor mij, en andere betrokkenen ongekend zwaar om te zien dat mijn dierbare dochter elke keer weer zichzelf vanuit een negatieve blik veroordeelt en daardoor vast blijft zitten in de eetstoornis, in verdriet, angst en eenzaamheid.

Ik heb geleerd om te blijven geloven in haar kwaliteiten, en deze ook te blijven uitspreken (als tegenhanger van haar innerlijke criticus/ eetstoornisstem). Ik ben verantwoordelijk voor mijn gedachten en de woorden die ik uitspreek, en niet verantwoordelijk voor de reactie. Telkens weer met de beste intentie, blijf ik vasthouden aan mijn beeld van een normale relatie: in verbinding, de ander laten groeien, complimenten geven, voorbeelden noemen van de kwaliteiten die ik bij haar zie.

 

2.Mijn eigen kwetsbaarheid laten zien

Tegenover mijn kinderen was ik altijd de moeder die het allemaal wel wist. Ik was sterk en slim, en ook al voelde ik me onzeker: ik wilde dit niet laten zien. Ik was toch een voorbeeld voor mijn kinderen? Totdat de eetstoornis bij mijn dochter kwam en niet alleen bij haar deurtjes openmaakte, maar ook bij mij. Pas na een poosje had ik door dat het voor haar verwarrend was (en niet alleen voor haar) als ze voelde dat ik bang of boos was, maar me anders voordeed. Ik hoefde helemaal niet de stoere, sterke moeder te spelen, ik mocht gewoon mens zijn. Sterker nog: ik moest echt meer van mezelf laten zien om meer en beter contact met haar te krijgen.

Het klinkt zo paradoxaal: laat je eigen kwetsbaarheid zien terwijl je dochter al zo kwetsbaar is. Mezelf laten zien is echter iets anders dan mijn beleving op haar bord te gooien. De kunst is om dat wat van mij is, ook van mij te houden. Dus ik mag best bang, verdrietig en ook boos worden. Voor de ander is dit juist gezond om dit te zien. Het bevestigt in ieder geval dat de ander kan vertrouwen op zijn/haar gevoel van “er is iets” en dat er niets mis is met dit gevoel.

 

3.Ik heb geen controle over mijn kind

Je kunt niets fixen bij je kind. Ik was zo mijn best aan het doen om mijn kind gezond te krijgen. Maar ontdekte dat ik hier geen controle over heb. Hoe meer ik haar ging controleren, hoe sterker de eetstoornis werd. Ik kan haar wel vertellen wat ze zou moeten doen, maar of ze dit ook gaat doen is aan haar. Ik heb echt totaal geen controle over wat zij denkt en doet.

 

Maar ik kan wel de allerbeste moeder zijn. Ik kan wel, ondanks de omstandigheden, een hele fijne partner zijn voor mijn man, ik kan zorgen voor een gezond lijf, en ik kan ervoor kiezen om van waarde te zijn op mijn werk. Ik heb altijd een keuze! Ik zal dingen anders moeten doen dan dat ik tot nu toe heb gedaan. Ik kan zijn wie ik moet zijn en doen wat ik moet doen om het leven te creëren.

 

4.Mijn verantwoordelijkheid nemen

Natuurlijk, ik kon een slachtoffer worden in deze situatie; echter mezelf verklaren als slachtoffer, is geheel aan mij. De positie van het slachtoffer is echt volledig zelf gecreëerd. In elke situatie kan ik ervoor kiezen om me op te stellen als slachtoffer óf om mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen. Handel ik vanuit een slachtofferrol dan zal ik niet bereiken wat ik wil in mijn leven.

In iedere situatie kan ik beslissen; hoe kan ik hier mijn verantwoordelijkheid in nemen?

Dit geeft me vrijheid en kracht! Ik pas het toe in mijn gezin, maar ook op mijn werk en in mijn relaties.

 

“Two types of people: those who deal with fear

and those who allow fear to deal with them.”

 Straight-Line Reminder

5.Mijn eigen kracht niet onderschatten

Als iemand me van tevoren zou hebben verteld wat er allemaal op mijn pad zou komen als mijn dochter een eetstoornis zou krijgen, dan zou ik gezegd hebben dat ik dit niet aan zou kunnen. Ik moest diep gaan wat betreft lichamelijke en psychische gezondheid, maar heb tevens mijn kracht hierin ervaren. En weet dat ik gebruik kan maken van deze kracht als ik moet dealen met de situatie, met de gevoelens en emoties van anderen.

Ik heb geleerd onderscheid te maken tussen mezelf en niet krachtige gedachten die ik ervaar.

Er is 1 heel eenvoudige tool om dit te doen. Zeg: ‘Nu heb ik een gedachte die zegt dat ……….’ Hiermee maak je het onderscheid tussen het ‘zijn’ van een niet krachtige gedachte en het ‘hebben’ van een niet krachtige gedachte.

Bijvoorbeeld:

‘Nu heb ik de gedachte dat dit moeilijk zal zijn.’

‘Nu heb ik de gedachte dat ik in grote problemen zit.’

Door dit dagelijks toe te passen, ga je meer werken vanuit een bewuste positie, in plaats van dat je enkel geleid wordt door de gedachten in je hoofd.

 

6.Genieten

Ik heb geleerd te genieten van de kleine dingen. Me meer te richten op wat er goed gaat en op wat ik fijn vind. Ik stel mezelf vaker de vraag: wil ik gelijk hebben of gelukkig zijn?

Wat je aandacht geeft, groeit!

Voordat de diagnose van mijn dochter werd gesteld, was ik voorzichtig, terughoudend en ik overdacht veel dingen.

Leven met de onzekerheid van een dochter met een eetstoornis heeft me geleerd om aanwezig te zijn. Ik weet niet wat de toekomst zal brengen, en ik kan niet controleren wat er zal gebeuren. Ik kan echter wel het beste maken van elk moment dat ik nu heb. Het leven is gewoon te kort. Als zich een kans voordoet, dan ga ik gewoon mee. Ik ben vastbesloten om zo veel mogelijk positieve ervaringen op te doen als ik kan voor mijn gezin, en om het beste te maken van elk moment dat we samen hebben. Dingen die ik vroeger vanzelfsprekend vond, zoals ’s avonds met z’n allen tv kijken, een vakantie vieren, of een etentje buiten de deur, maar ook fijn werk hebben en van waarde zijn voor mensen, hebben een nieuwe betekenis voor mij, want toen onze dochter kampte met een eetstoornis en opgenomen was, waren we niet samen thuis, en gingen we niet op vakantie.

Ik heb geleerd om vreugde in het “alledaagse” te vinden en niets voor lief nemen.

“You always have a choice about “how you show up.”

You always have a choice about “who you are.”

 Straight-Line Reminder

 XX Mariska

 

Het is herfst, en dat betekent: loslaten!

Het seizoen van de herfst is aangebroken, de bomen verliezen hun bladeren en maken ruimte voor iets nieuws. Hetzelfde geldt voor ons. Dit is dé periode waarin we materie en ballast moeten loslaten. Laat het oude achter je en maak jezelf klaar voor iets nieuws.

Heb je al enige tijd het idee dat iets niet meer lekker loopt? Op relationeel of werkgebied bijvoorbeeld? Laat het dan los, vooral als het je tegenhoudt in je persoonlijke groei. Zie de herfst als het seizoen om de ervaringen en lessen van de zomer te analyseren en op te lossen. Denk daarom goed wat je los wilt laten, waar je mee wilt afrekenen en waar je vanaf wilt. Op deze manier maak je ruimte voor groei. Voor een nieuwe groei in jouw persoonlijke ontwikkeling, want de afgelopen maanden hebben we lessen geleerd en ervaringen opgedaan die ons als mens hebben veranderd. Dus nogmaals: zit jou iets niet lekker en wil je er afscheid van nemen? Doe het dan nu. Hou niet vast aan woede, angst of pijn. Ze stelen energie en houden je weg van liefde.

Van angst naar vertrouwen

Ik heb een lange tijd angst gehad, in het begin van de eetstoornis van onze dochter was deze angst 24 uur per dag aanwezig. Ik was bang om geen goede moeder te zijn, bang om haar te verliezen, bang dat ik te weinig deed om haar te “redden”, bang voor de mening van anderen, bang omdat ik haar niet kon bereiken, bang voor de gedachten die er in mijn hoofd rondspookten. Ik sliep niet meer, of heel kort en onrustig, ik was continu bezig haar te controleren: wat eet ze, wat zegt ze, wat doet ze, waar is ze, hoe denkt ze, eet ze wel genoeg… Ik was 24 uur per dag met haar bezig. Had geen tijd voor mijn partner en de jongens, voor mezelf, laat staan voor vriendinnen en collega’s, op het werk was ik “aanwezig” zonder passie, ik had een kort lontje, ik at slecht, deed geen leuke dingen meer en was geprikkeld en doodmoe.

Ik had wel door dat ik zo niet door kon gaan. Ik ging bij een coach te rade, een wijze vrouw.
In plaats van me te focussen op onze dochter en haar eetstoornis, ging ik me focussen op mezelf. Ik ging haar beetje bij beetje loslaten. Dit ging niet zonder slag of stoot.  Het was voor mij als het trainen voor een marathon (een vriendin van mij is gaan trainen voor een marathon en ik volgde de stappen die zij dagelijks deed)  Elke dag een beetje verder en kijken naar waar ik naar toe wilde. Het is mijn vriendin gelukt om de marathon te lopen, en mij is het gelukt om vanuit vertrouwen te leven!!

De remedie bij controle = loslaten

Loslaten betekent niet letterlijk ’je handen ervan af trekken’. Loslaten heeft alles te maken met vertrouwen. Andersom geldt dus ook dat controleren gebaseerd is op angst. En niemand wil leven op basis van angst, toch?

Je hebt dus veel te winnen als je gaat leven vanuit vertrouwen.

Onderstaande tekst vond ik op internet

 LOSLATEN

Loslaten is niet ophouden met liefhebben

Het is herkennen dat ik het niet voor een ander kan doen

Loslaten is niet mezelf afsluiten

Het is realiseren dat ik een ander niet kan beheersen

Loslaten is niet iets mogelijk maken

Maar toestaan dat dingen gaan zoals ze gaan

Loslaten is niet vechten tegen machteloosheid

Maar accepteren dat de uitkomst zich niet laat dwingen

Loslaten is niet een ander willen veranderen of verwijten maken

Maar het beste ervan maken voor mijzelf

Loslaten is niet zorgen voor,

maar geven om een ander

Loslaten is niet uit handen nemen,

maar ondersteunen

Loslaten is niet oordelen

Maar toestaan dat de ander ook gewoon een mens is

Loslaten is niet proberen de uitkomst te regelen

Maar accepteren dat de ander zijn eigen weg gaat

Loslaten is niet beschermen

Maar toestaan dat de ander zijn eigen realiteit onder ogen ziet

Loslaten is inzien dat de ander zich niet laat controleren

Maar dat ik alleen kan streven naar degene die ik droom te zijn

Loslaten is minder bang zijn en meer liefhebben

 

Bron: Happinez, nummer 2 –2005

Mooi he?!

Loslaten is minder angst en meer liefhebben

Maar hoe doe je dat dan, dat loslaten?

Hieronder een paar tips, die je misschien kunnen helpen om het ingesleten patroon van controleren, of terugkerende negatieve gedachten en gevoelens, te doorbreken en te oefenen in toelaten.

Word je bewust van je gedachten (je controlecentrum). Schrijf alles op wat in je opkomt. Niet in discussie gaan met jezelf, niet relativeren, gewoon luisteren naar je gedachten en ze opschrijven.

Bedenk dat het geen zin heeft om je boos of verdrietig te blijven voelen over dingen en situaties waar je geen invloed op hebt. Hoe meer aandacht je ze blijft geven hoe meer ze zich zullen verankeren in je bewustzijn. Wat je aandacht geeft, groeit! Schenk dus vooral aandacht aan wat goed gaat, wat fijn is. Ik ging bijvoorbeeld vooral de korte gesprekjes die ik met mijn dochter had, heel erg waarderen. Ik ging zien wanneer ze contact met me maakte, ik ging erop uit met haar. En de grote stappen die ik maakte zaten in het uit eten gaan met mijn lieve man. Aandacht geven aan onze relatie.

Als je weet wat je los wilt laten is het een kwestie van experimenteren, zoeken naar de manier die voor jou het beste werkt.

Onderstaande oefeningen kun je uitproberen:

-Laat de gedachten/gevoelens onder de douche, in het zwembad of in een bubbelbad letterlijk van je af stromen. Zie hoe ze verdwijnen in het putje en voel je lekker schoon en licht. Water heeft letterlijk fysiek reinigende eigenschappen, maar ook op energetisch gebied verricht het wonderen. En elke gedachte of elk gevoel bestaat uit trilling, energie.

-Vraag jezelf: wat heb ik aan deze gedachte/dit gevoel? Helpt het me verder? Wat levert het me op? Als het niets positiefs is, kun je de gedachten makkelijker loslaten, het brengt je immers niets goeds.

-Herken de negatieve gedachte, benoem deze (ah, daar is weer de gedachte die zegt dat ik…me zorgen moet maken, of de gedachte die zegt dat ik te streng was voor mijn dochter). Blijf er niet in hangen, ga iets doen.

-Doe een visualisatie oefening. Beeld je in dat de gedachten of gevoelens die je los wilt laten als zandzakken op je schouders liggen. Adem een keer diep in, verzamel je moed en laat het zand met uitademen uit de zakken glijden. Laat het naast je neervallen en loop ervan weg.

– Van vasthouden naar loslaten. Pak eens een steen in je hand. Je kunt deze steen nu loslaten zodat die valt. Maar je kan hem ook loslaten met je handpalm naar boven. Zo kan de steen zijn wat die is, je kan het blijven voelen, met je aandacht er bij zijn en als de steen zijn eigen weg gaat is het oké. Loslaten is een proces van inzicht en bewustwording. Een proces van er mogen zijn van jezelf, zonder oordeel. Dan hoef je ook niet meer te voldoen aan alle verwachtingen en hoge eisen.

Natuurlijk zijn er nog veel andere manieren, probeer gewoon. Het belangrijkste is dat je leert herkennen wanneer je ‘vast’ zit in iets (je gedachten).

Dat je niet leeft vanuit angst maar vanuit vertrouwen. Het levert je een lichter leven op. Met een heleboel energie voor alle positieve dingen die er voor jou toe doen.

Het geheim van loslaten schuilt in acceptatie, aanvaarding van onszelf als mens en van de wereld om ons heen.

Heel veel succes met loslaten en heb je aanvullende tips: laat het me weten!

Als jij door het leven gaat als een stralende herfstzon, komen er mensen naar je toe om zich op te warmen aan je stralen…..

 

XX

Mariska

Bezield ouderschap

Onderstaand manifest voor bezield ouderschap uit het boek: De kracht van kwetsbaarheid door Brené Brown, spreekt mij zeer aan. Het is een mooie spiegel over hoe we bezield in het leven kunnen staan.

‘‘Ik wil jou, mijn kind, bovenal laten weten dat ik van je hou en dat je die liefde waard bent. Dat wil ik je leren met mijn woorden en daden; door mijn lessen over liefde te verpakken in de manier waarop ik met jou en met mezelf om ga.

Ik wil je leren de wereld tegemoet te treden vanuit een goed gevoel van eigenwaarde. Ik wil je leren dat je liefde, verbondenheid en geluk waard bent doordat ik zelfcompassie aan de dag leg en mijn eigen imperfecties omarm.

We zullen in ons gezin moed tonen door betrokken te zijn, onszelf te laten zien en ons kwetsbaar op te stellen. En door de verhalen over onze worstelingen en overwinningen met elkaar te delen. Er zal bij ons thuis altijd ruimte zijn voor beide zijden van de medaille.

We zullen je compassie bijbrengen door eerst compassie voor onszelf te tonen en vervolgens voor elkaar. We zullen grenzen stellen en respecteren; we zullen inzet, hoop en doorzettingsvermogen stimuleren. We vinden rusten en spelen belangrijk in ons gezin, en nemen daar de tijd voor.

Je zult leren verantwoordelijkheid te nemen voor je daden en respect te hebben voor anderen door te zien dat ik het goedmaak als ik iets verkeerd heb gedaan, en door te zien dat ik vraag om wat ik nodig heb en praat over hoe ik me voel.

Ik wil dat je geluk kent, dus we zullen samen dankbaarheid beoefenen. Ik wil dat je geluk ook voelt, dus we zullen samen leren ons kwetsbaar op te stellen.

Wanneer je wordt overvallen door onzekerheid en een gevoel van schaarste, dan kun je terugvallen op het vertrouwen waarvan ons dagelijks leven doortrokken is.

We zullen samen huilen en samen stilstaan bij angst en verdriet. Ik zal de neiging voelen de pijn voor je op te vangen, maar in plaats daarvan zal ik naast je komen zitten en je leren pijn te ervaren.

We zullen lachen, zingen, dansen en creëren. We mogen altijd onszelf zijn bij elkaar. Wat er ook gebeurt, je hoort er hier altijd bij. Het beste geschenk dat ik je kan meegeven op je bezielde reis, is zelf met hart en ziel te leven en grote moed te tonen.

Mijn lessen, liefde en voorbeeld zijn niet perfect, maar ik zal je in elk geval wel mijzelf laten zien, en altijd zorgvuldig omgaan met het geschenk jou te mogen zien. Jou werkelijk diep vanbinnen te mogen zien.’’

Brene Brown

Een moedige ouder zijn

Ik weet hoe ondraaglijk het kan zijn om het verdriet van je kind te zien. Je zou zó graag willen dat je kind gelukkig is. Daar zet je alles voor aan de kant. Je wil je kind helpen, hem behoeden voor de pijn. En daar doe je dan stinkend je best voor: je gaat oplossingen bedenken, of geruststellen, misschien ga je wel tips en advies geven…………allemaal om ervoor te zorgen dat je kind niet meer verdrietig is.

Maar: op een diepere laag zit de pijn die je zélf ervaart.

En die je weer voelt, en die jij verbindt aan het verdriet wat je ziet bij je kind. En die pijn wil je niet voelen!! Je wil ervoor zorgen dat je die pijn niet voelt en dus wil je ervoor zorgen dat je kind nu niet verdrietig is, dan heb jij ook geen last van die pijn. De oplossing is: zorgen dat je kind niet verdrietig is.

Echter, op een dag kom je erachter dat dit niet dé oplossing is. Niet voor je kind en al helemaal niet voor jezelf. En dat je je kind op deze manier juist níet helpt.

En als je dan weer even stil wordt, en in je hart kijkt….dan zie je ineens dat je niet zo’n ouder wilt zijn. Een ouder die wegrent voor pijn en verdriet, een ouder die ineen krimpt van de pijn, of een ouder die niet luistert naar zijn/haar kind, een ouder die boos wordt of last heeft van machteloosheid.

NEE! Je wilt juist een ouder zijn waar je kind bij terecht kan, een ouder die zijn kind steunt, een ouder die zelf het goede voorbeeld geeft, een ouder die laat zien dat zij kan dealen met pijn, met verdriet, met machteloosheid. Een ouder die haar eigen imperfectie omarmt, die het leven ten volle leeft!

Mooi hoe je dan ook weer ontdekt wat je kunt doen. Je wilt zo graag het beste voor je kind, maar om goed te doen moet je hem/haar zelf laten sukkelen. Een soort ‘liefdevolle onverschilligheid’. Als ouder is dat emotioneel vaak moeilijk. In het begin kan het aanvoelen alsof je tekort schiet in de zorg voor je kind. Toch wordt je kind er beter van. Houd als ouder dat einddoel voor ogen.

Het draait allemaal om: zijn wie je moet zijn om te doen wat je moet doen! Het zijn van een moedige ouder!! “Het beste geschenk dat ik je kan meegeven op je bezielde reis, is zelf met hart en ziel te leven en grote moed te tonen.”

XX

Mariska

3 tips om je eigen droomwereld te creëren

Een stedentrip naar Rome

Afgelopen week ging ik samen met mijn dochter naar Rome. Het was weer een stap buiten mijn comfortzone….en wat heb ik ervan kunnen genieten!

Hoezo een stap buiten mijn comfortzone zal je misschien denken? Nou, ik was altijd erg gesteld op veilig en hoe hoort het. Dus als je getrouwd bent dan ga je samen met je man op vakantie en onderneem je samen dingen. Dat was voor mij hoe het hoorde. Ik ben zelf een dochter van een agrarisch ondernemer en nu getrouwd met een agrarisch ondernemer. En hoewel agrarisch ondernemers erg ondernemende mensen zijn, kan de wereld van een agrarisch ondernemer ook klein en gesloten zijn. Dat was jarenlang de wereld zoals ik deze kende. “doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg” en “het werk staat voorop (levende dieren) en daar moet veel, zo niet alles, voor wijken”.  Ik schikte me en paste me aan. We gingen 1x per jaar op vakantie. En hoewel ik graag meer van de wereld wilde zien en ontdekken, het bleef jarenlang bij die ene vakantie van 2 weken…..

Maar ergens kriebelde en borrelde er iets. Ik wilde uit dat “fictieve” keurslijf. En ik had hier woorden over met mijn man, verwachtte dat hij wel een keer zou veranderen en vaker op vakantie zou gaan met mij, ik hoopte dat hij zou zeggen: “ga lekker zelf wat vaker op vakantie”. Maar dat gebeurde niet…..

Ik HEB onzekerheden, ik BEN ze NIET

Totdat ik inzag dat niet hij, maar ík zou moeten veranderen! Ik ging na wat ík nu echt wilde. En ik ging na wat me tegenhield. Wat hield me tegen om te doen wat ik graag wilde doen: op vakantie gaan?

Het waren mijn eigen gedachten en overtuigingen….;-) De gedachte dat ik geen goede echtgenoot was als ik zonder man op vakantie zou gaan (ja, echt! Haha, nu kan ik erom lachen maar het was serieus een gedachte van mij). De gedachte dat mijn man zou vinden dat ik geld over de balk gooide. De gedachte dat ik mijn gezin tekort deed. De gedachte dat ik het niet kon, alleen in een ander land. De gedachte dat het misschien wel leuk líjkt maar in werkelijkheid vast niet leuk is. De gedachte dat er zoveel komt kijken bij een vakantie. Kortom: allemaal gedachten die me klein en terughoudend hielden.

Toen ik dat doorhad en me bewust werd van de beperkende gedachten, kon ik gaan kijken naar de andere kant. Wat als het wél zou slagen, en als ik nu eens ging doen wat ik zélf echt wilde doen? Ik bekeek mijn gedachten eens goed: wat was het ergste wat zou kunnen gebeuren dan? Ik realiseerde me dat ik onzekerheden HEB, maar ik BEN ze niet!!

Ik sprak hierover met een goede vriendin, en met mijn coach. Ik voelde me sterker worden en besloot om de gok te wagen. Ik nam het besluit om met mijn beide oudsten ieder apart op stedentrip te gaan (voor hun eindexamen). Zij mochten beslissen welke Europese stad het zou worden en ik bepaalde het budget. Ik heb mijn man hierover ingelicht. En in eerste instantie stond hij niet echt te juichen. Ook hij had last van belemmerende gedachten.

Voorheen zou ik me hierdoor alweer kleiner gaan maken en voor de “lieve vrede” mijn plan intrekken. Nu echter liet ik me hierdoor niet tegenhouden. Mijn besluit stond vast! We bespraken natuurlijk wel de mitsen en de maren, maar hij voelde en wist dat mijn besluit vast stond. Ik nam én kreeg de ruimte. En ik vind het zó super knap van hem dat hij er het beste van is gaan maken.

Ik ben dus afgelopen week 4 dagen in Rome geweest met mijn dochter.
We hebben er allebei ontzettend van genoten! Wat een prachtige stad, en wat was het leuk en fijn om met z’n tweetjes daar te zijn, tijd voor elkaar, genieten van elkaar én van het heerlijke eten en de allerlekkerste Italiaanse ijs.

En ik ga nóg een keer op vakantie, samen met mijn zoon naar Barçelona! Ik kijk ernaar uit. Wat ben ik toch een bevoorrecht mens, ik creëer mijn eigen wereld.

Vanuit deze ervaring kan ik je 3 tips geven in het creëren van je eigen mooie leven:

1. Word je bewust van je dromen, je verlangens. Durf te dromen en durf je verlangens te voelen. Maak ze groter. Stof jezelf eens af en durf te kijken naar die schitterende krachtige avontuurlijke vrouw die daaronder zit.

2. Kijk naar wat je tegenhoudt om deze dromen te realiseren. Ga niet wachten totdat je omgeving is veranderd, maar verander zélf! Weet dat je reptielenbrein allerlei beren en balken op de weg ziet. Realiseer je: je HEBT onzekerheden. Je BENT ze NIET. Natuurlijk gaan er allerlei gedachten door je hoofd. Praat hierover met anderen. Het verbindt en maakt je sterker. Kijk naar wat je mag loslaten en naar wie je moet zijn om je dromen te realiseren.

 

 

3. Maak een besluit! Kies je voor groei of kies je voor krimp? Als jij een besluit neemt en hiervoor verantwoordelijkheid neemt dan is er weinig meer wat je in de weg staat. Waag de sprong. Het levert je gegarandeerd een nieuwe ervaring en groei op.

Open de deur naar een mooie wereld. Laat het me weten als ik hierbij iets voor je kan betekenen.

XX  Mariska